Gelukkig

Soms komt het ineens keihard binnen

Published on: by Admin Linda Bijl 1 Comment

Pure angst. Soms komt het ineens keihard binnen. Zo ook de laatste dag van ons reisje in Split.

Ik word wakker met een gevoel van heimwee naar mijn jongens. Ik mis ze, wil ze knuffelen. Voor het eerst sinds de komst van Boaz (6 maanden) ben ik meerdere dagen van huis. Dit zorgt ervoor dat ik kan reflecteren en van een afstand kan nadenken over ons gezin. Wat voel ik veel liefde voor mijn jongens. Zoveel dat de angst mij soms kan bekruipen. Ik had afgesproken om naar huis te bellen, om met mijn oudste zoontje Tygo (3 jaar) te bellen. Ik slik, want voel dat mijn tranen opkomen. Gelukkig kan ik mijzelf herpakken en bel met hem over koetjes en kalfjes.

Dan even later in de auto voel ik mijn tranen weer opkomen. Ik probeer het eerst nog te verbergen achter mijn zonnebril, want weet niet hoe ik het mijn vriendinnen uit moet leggen. Ik kan het niet meer tegenhouden. Ineens komt alle emotie eruit. Het besef dat ik nu het gezin heb, waar ik altijd al over heb gefantaseerd voelt zo rijk, maar eng tegelijk. Zelf ben ik zonder vader opgegroeid. Een vader, moeder en twee kinderen, het lijkt voor velen zo gewoon. Voor mij was het altijd een droombeeld. Een ideaal.

De angst zit hem in het verliezen. Ik ben opgegroeid met het verhaal dat het zo ineens over kan zijn. Mijn vader is overleden toen ik 3 was. Nu ik zelf twee kindjes heb komt dit ineens keihard aan. Ik heb geleerd dat het verdriet er mag zijn. De huilbui lucht enorm op. Ik voel mij direct lichter en opgeruimd.

Gelukkig laat ik mij niet leiden door deze angst. Ik leef voluit voor de liefde. Zonder aarzeling. Soms doodeng, maar het is de enige manier die voor mij werkt. Juist omdat het leven kort kan zijn wil ik mij niet laten remmen.

Soms ligt verdriet heel dicht naast geluk. Door pijn te omarmen en het er te laten zijn, zorg je ervoor dat je je gevoel niet gaat onderdrukken. Wanneer je iets wegstopt wordt het altijd erger. 

Ik ben iemand die vaak huilt, ook van geluk. Gister was Erik Scherder (neuropsycholoog) op tv met een masterclass over geluk. Hij gaf aan dat je soms overspoeld kan worden door geluk. Je ervaart dan meer geluk dan je lijkt aan te kunnen. Je lichaam voelt dit en maakt tranen aan, die ervoor zorgen dat je weer meer in balans bent aangezien tranen gekoppeld worden aan verdriet. Als voorbeeld gaf hij aan dat vaders dit vaak ervaren bij de geboorte van hun kind. Zo boeiend hoe ons brein werking heeft op ons lichamelijk gestel.

Ik heb geleerd zo dichtbij mijn gevoel te leven dat ik alle emoties laat binnenkomen. Ik voel aan mijn lijf wanneer ik spanning heb en laat dit toe. Ik onderzoek waar het vandaan komt en weet meestal hoe ik weer kan ontspannen. Ik vind dit erg prettig, want het zorgt voor een opgeruimd leven. Ik laat gevoel niet te lang aan mijn knagen, maar ga ermee aan de slag.

Fysieke en mentale fitheid zit hem niet in het hebben van een sixpack of een persoon die nooit huilt. Voor mij gaat het om het creëren van een sterk bewustzijn. Jezelf volledig (leren) kennen, zowel jouw lichaam als jouw geest. Durven voelen.

Durf jij?

❤

Wil jij leren hoe je meer naar jouw gevoel kan luisteren? Zou je het fijn vinden als jouw lichaam en geest meer in balans zouden zijn? Neem dan de eerste stap door contact met mij op te nemen, dan kijken we samen naar wat mogelijk is!
Ons gezin!

️

Maandagmorgen

Published on: by Admin Linda Bijl Comment

Vanmorgen ging ik weer eens ouderwets met de trein. Ik had een afspraak in Zandvoort. Gedurende deze reis merkte ik op dat ik in veel opzichten veranderd ben.

Allereerst was ik op tijd vertrokken, zodat ik op mijn gemak naar de trein kon fietsen. Vroeger vertrok ik vaak net te laat, waardoor ik in een hoog tempo mij naar het station moest haasten. Ik fietste over de hei en merkte op hoe lekker alles rook. Het had flink geregend, maar de zon scheen al behoorlijk. Wat was alles mooi groen. Een aantal jaar terug had ik altijd muziek op als ik op de fiets zat. Lekker in mijn eigen wereld. Eigenlijk was die eigen wereld helemaal niet zo lekker, besef ik mij nu. Ik geniet er nu veel meer van om om mij heen te kijken. Anderen te groeten in het voorbij gaan. Meer bewust van mijn omgeving met een open blik.

Ik kwam ruim op tijd op het station, waardoor ik alle tijd had om een plek te zoeken voor mijn fiets. Iets wat eerder altijd voor problemen zorgde, omdat wanneer je te laat bent je zo snel mogelijk een plek moet vinden. Nu had ik nog tijd over zelfs. Ik haalde een kop koffie en daar was de trein. 

Nu ga ik niet zeggen dat ik nooit meer te laat ben, want haasten is iets wat nog (te) vaak bij mij voorkomt. Zeker als ik twee kinderen gereed moet maken, vergis ik mij steevast in de tijd dat het kost😁. Ik doe in ieder geval mijn best, want ik vind haasten niet fijn.

Op zoek naar een plek in de trein, merkte ik dat het treinleven op maandagmorgen niets veranderd is. Mensen kijken niet op en het merendeel zit met oordopjes in. Wanneer je vraagt om ergens te mogen zitten, kijken mensen geagiteerd op. Ik blijf het een bijzonder fenomeen vinden. Ieder verzonken in zijn eigen wereld. Weinig reizigers lijken zin te hebben in de dag.

Als je op maandagochtend vaak met zoveel tegenzin naar je bestemming gaat is het tijd voor wat verandering als je het mij vraagt😉.

Ooit was ik ook dat gehaaste meisje, in haar eigen wereld. Net op tijd, starend in de trein. Te balen van een rotdag, voordat deze eigenlijk al begonnen was. Nu ben ik enorm dankbaar dat ik uit die sneltrein ben gestapt en heb geleerd mijn eigen koers te bepalen. Om stap voor stap actie te ondernemen in dingen waar ik blij van word. Ik ben nog lang niet op mijn eindbestemming, maar is genieten van de reis niet net zo belangrijk?

  • Wil jij ook actie ondernemen om een verandering aan te brengen in je leven? Samen zorgen we ervoor dat jij in beweging komt. Stap voor stap. Stuur mij gerust een berichtje bij interesse (Je mag ook appen op 06-46714418).

Mama’s lijf

Published on: by Admin Linda Bijl Comment

Afgelopen week keek ik naar de documentaire ‘’Embrace” op Netflix. De documentaire gaat over het vaak negatieve zelfbeeld dat vrouwen hebben over hun lichaam. Ik vond het indrukwekkend hoe verschillende vrouwen in de documentaire vertellen over dat ze hun lichaam haten. Taryn Brumfitt laat in de documentaire zien hoe ze na het krijgen van 3 kinderen, haar lichaam zo haatte dat ze een ‘’mommy make-over” wilde laten doen en daarvoor een operatie gepland had staan. Op het laatste moment besloot ze dit niet te doen, omdat ze liever aan haar dochter wilde meegeven dat je je lichaam mooi mag vinden zoals het is. Ze doet erna mee met een bikini contest en is compleet afgetraind, maar nog steeds niet gelukkig.

Zelf denk ik ook dat het hebben van een killerbody niet gelukkig maakt. Sterker nog, ik vind het echt bizar dat veel vrouwen zo een enorme focus hebben op uiterlijkheden en het hebben van een perfect figuur. De opofferingen die je namelijk moet doen voor zo’n lijf, zijn alles behalve realistisch. Wanneer je deze onhaalbare doelen in je hoofd hebt wordt je dus nooit gelukkig met je lijf en is dat niet een beetje zonde van je tijd?

Ik ga zeker niet zeggen dat ik vind dat iedereen maar tevreden en happy moet zijn met hoe je eruit ziet. Wanneer je echt hinder hebt van je lichaam en teveel gewicht hebt, zou ik wel willen aanmoedigen om beter voor jezelf te gaan zorgen als dat mogelijk is.  Ik zou namelijk ook liegen wanneer ik zou zeggen dat ik mij momenteel prettig voel in mijn eigen lichaam, maar weet dat dit tijdelijk is.  Ik ben behoorlijk zwaar voor mijn doen en ik denk dat ik door deze zwangerschap wel 20 kilo ga aankomen. Ik verlang nu alweer enorm naar een fit lichaam. Dat is voor mij een verschil. Ik denk niet in termen als afvallen, maar aan fit worden. Fit zijn betekent voor mij geestelijk en lichamelijk in een lichaam zitten waarbij ik mij prettig voel en dat mij niet belemmert. Wanneer je echt om jezelf geeft, wil je ook goed voor je lichaam zorgen. Toen ik dit ben gaan beseffen, merkte ik dat ik daar ook het lichaam bij kreeg dat daarbij hoort. Dit was vroeger wel anders. Dit zal ik nog een keer uitgebreid beschrijven, maar anders wordt deze blog te lang😉.

Wanneer ik ben bevallen in het voorjaar zal ik stap voor stap weer gaan proberen om fit te worden. Alles op zijn tijd. Ik vind die focus om zo snel mogelijk je zwangerschapskilo’s te verliezen erg vervelend. Wel is het voor moeders heel fijn als ze zich weer fit kunnen voelen na het krijgen van een kindje. Het kan al zwaar genoeg zijn met een kleintje, je een beetje fit en energiek voelen is erg prettig. Dat lichaam zal er misschien wel nooit meer uit zien zoals voor een zwangerschap en dat is echt niet altijd makkelijk te accepteren. Wat ik belangrijk vind is dat mijn zoontjes opgroeien met een mama die vrolijk, fit en gezond is. Ik wil het voorbeeld geven dat een gelukkig leven niet afhangt van hoe je eruit ziet, maar hoe je je voelt en wat je uitstraalt!

– Because of your smile, you make life more beautiful –
Thich nhat hanh